Καλώς Ήλθατε!

Το παρόν ιστολόγιο έχει ως σκοπό την προβολή της ποίησης, έχοντας για οδηγό την προσωπική μου αγάπη. Επίσης δημιουργήθηκε με την επιθυμία της ανταλλαγής απόψεων και την επικοινωνία ανθρώπων με κοινά πάθη και ανησυχίες. Η όλη ιδέα της δημιουργίας αυτού είναι να δοθεί βάρος ιδιαίτερα στον ελεύθερο στοχασμό.

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

28/1/09

Να ζούμε τον απόλυτο έρωτα δίχως το φόβο που η σκέψη μας γεννά
πώς όλα κάποτε τελειώνουν.
Τίποτα δεν τελειώνει χωρίς εμάς παρόντες!
Όλα γύρω μας να μας προσπερνούν σαρκικά και νεκρά
κι εμείς ανάμεσα από αυτά να είμαστε άϋλοι σαν το Θεό!
Δημιουργικοί και παραστρατημένοι παρά τη θέληση της φύσης
να επιβεβαιώνουμε πως μπορούμε.
Πως μπορούμε να επιβιώσουμε από αυτή τη δοκιμασία
που η θλίψη μας προστάζει.
Να κάνουμε χαρά τη κάθε μας εικόνα που περνά από μπροστά μας
όπως η ζωή μας τη στιγμή του θανάτου.
Χωρίς ενοχές που ζήσαμε στιγμές που μας ανήκουν.
Χωρίς ίχνος μετάνοιας τα δάκρυα, που θα στάζουν
σαν σταγόνες της βροχής στο τζάμι κάποιου δημόσιου ψυχιατρείου.
Μονάχα εμείς! Κανένας άλλος δεν χωράει στα όνειρα μας!
Κανένας άλλος δεν συμμετέχει στη χαρά μας!
Είμαστε μόνοι όπως στης λύπης τις στιγμές
κλεισμένοι στη κάμαρα μας που κελί θυμίζει.
Γιατί είναι προσωπικές οι ώρες που αφιερώνουμε σωπαίνοντας
καταστέλλοντας την οργή μας με τη μελέτη κάποιου υπέροχου βιβλίου
ή ακούγοντας τη μουσική της αρεσκείας μας
με κάποιο ασυνάρτητο χαμόγελο στα χείλη!
Πίνοντας, μια πράσινη νεράιδα θα μας επισκεφτεί
Να μας θυμίσει πως μποέμ καλλιτέχνες θα μπορούσαμε να ήμασταν
άλλων συναρπαστικών μυθικών εποχών.
Και αντλώντας την έμπνευση μας από το μπουκάλι
δημιουργώντας ύστερα θα παραπλανηθούμε
στης φαντασίας μας τα εξαίσια τοπία.
Μόνοι και μοναδικοί όπως γεννηθήκαμε να είμαστε
πριν να μας φυτέψουν επώδυνα με καρφιά στο κεφάλι μας
τη ταμπέλα πως είμαστε οι άλλοι!
Πάντα οι άλλοι! Και εμείς;
Πλάσματα καμωμένα από τις στάχτες των πράξεων τους.
Νωχελικά ζητούν οι ερυνίες να ξυπνήσουμε
συνηδειτά να ανακαλύψουμε της ύπαρξης μας το σπάνιο άνθος!
Έτσι ώστε να μη προλάβουμε το χρόνο να κοιτάξουμε στα μάτια.
Με θάρρος και ειλικρίνεια να ζητήσουμε τα χρόνια που μας πήραν οι ταμπέλες που μας κρέμασαν στα στήθη μας τα σάβανα.
Ασυνάρτητοι και συνειδητοί όπως της ποίησης μας οι μολυβένιοι στίχοι
να κοιτάμε της θάλασσας το απέραντο γαλάζιο
και να προσευχόμαστε προς τον ορίζοντα με την ελπίδα
πως ο ήλιος θα ανατείλει ξανά το επόμενο πρωί για μάς και μόνο!
Όχι! Εγωισμούς δεν χωρά της ανθρωπιάς μας το μεγαλείο!
Πρώτιστα όμως και είναι αδιαμφισβήτητο να λέμε πως εμείς
εμείς πρέπει να αγαπήσουμε ξεχωριστά αυτό που είμαστε από τους άλλους
για να καταφέρουμε να αγαπάμε με την ίδια δύναμη
το κάθε τι γύρω μας που μας ομορφαίνει.

Η μοναξιά είναι όμορφη όταν μονάχα ξαποστένουμε
στης μνήμης μας τη μοναχική κάμαρα
μόνο και μόνο για να θυμηθούμε τους άλλους
που αγαπήσαμε στο πέρασμα του χρόνου.
Είναι πιο όμορφο, θαρρείς πως είναι ψέμα,
πως οι άνθρωποι είμαστε ένα σύνολο που πηγάζει από του καθένα μας
την αδιαμφισβήτητη αξία που ομορφαίνει με ένα χαμόγελο σχεδόν παιδικό
τα σημάδια του χρόνου στα πρόσωπα μας!

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Η Μέριμνα


Η Μέριμνα είναι η υπέροχη μάνα!
Εκείνη θα μας πάει στο σχολείο
Εκείνη θα μας μάθει το τι εστί ζωή…
Θα μας συμβουλεύσει να είμαστε σαν τους άλλους
εκείνους που είναι προικισμένοι για τα μεγαλεία!
Μας συντροφεύει τις νύχτες σαν γυναίκα ποθητή
Στο όνειρο θα μας επισκέπτεται σαν φίλος
Τα ξημερώματα μας γαλουχίζει
Μισεί την χειραφέτηση μας!
Μοιάζει ένας φαύλος κύκλος η ύπαρξη μας!
Η ζωή χάνει το νόημα της
που είναι μοναδικό για κάθε άνθρωπο!
Διότι το νόημα της ζωής δεν είναι τίποτε άλλο
από την ξεχωριστή του αντίληψη που έχει ο καθένας μας μέσα του!
Όταν όμως η Μέριμνα γεμίζει με δηλητήριο τον ελεύθερο χρόνο μας
Τότε που είναι οι τέχνες; Η επιθυμία του έρωτα;
Η αναζήτηση της αλήθειας;
Όλα μοιάζουν ασήμαντα όταν δεν σου προσφέρουν χρήματα και δόξα!
Και εσύ μοιάζεις με πιστό κέρινο ομοίωμα των άλλων!
Φοβάσαι τη φωτιά σαν το Εγώ σου!
Νομίζεις πως αν λιώσεις δεν θα έχεις πια την προσωπικότητα σου.
Πως θα είσαι μια κέρινη αόριστη μάζα!
Ιδού όμως η μοναδικότητα σου!
Μονάχα αν δεχθείς να λιώσεις από τη φωτιά
μόνο τότε θα έχεις τη δυνατότητα σαν γλύπτης
να δώσεις όποια μορφή σου ταιριάζει!
Άσε τη μέριμνα να σπαράζει από τον δεινό εγωισμό της!
Μην την λυπηθείς. Άλλωστε ποτέ δεν υπήρξε για σένα πραγματική μάνα
Δεν ήταν παρά ένα άθλιο υποκατάστατο της ύπαρξης σου
Μια μητριά που σου προσέφεραν οι άλλοι!

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Ποιητική


Τα βράδια στοχαζόμαστε τον ήλιο
Διαβάζουμε τα ποιήματα μας
και ανοίγουμε των αναμνήσεων μας το συρτάρι
Σε κάποιο βιβλίο προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους χαρακτήρες
τους λογοτέχνες να θαυμάσουμε σαν φίλους
Ψάχνουμε να βρούμε το γιατρικό της ξεχωριστής μας μελαγχολίας
μέσα από τους στίχους των αυτοχθόνων!
Η πραγματικότητα μας απομονώνει όλο και περισσότερο
Μέρα με τη μέρα μας καθηλώνει στο κρεβάτι μας δεμένους
με συρμάτινα σχοινιά που μας ματώνουν τα χέρια.
Η φαντασία μας οργιάζει σαν θυμωμένο παιδί
που επιμένει να κάνει το δικό του!
Μας ελέγχει πονηρά με πρόφαση την λύτρωση μας!
Και εμείς πεπεισμένοι για την ειλικρίνεια της
βυθιζόμαστε ολοένα και περισσότερο στο δικό μας κόσμο
όπου νιώθουμε ισχυροί μέσα από τη δημιουργικότητα μας.
Όταν όμως ο λήθαργος της ματαιοδοξίας μας, διαλύσει
από τη κρυφή σημασία της ζωής, ξαφνικά γινόμαστε ταπεινοί!
Η ανθρώπινη φύση μας μοιάζει με αστείο
που εμείς δεν μπορούμε να πάρουμε στα αστεία!
Ψάχνουμε να βρούμε τους φίλους μας
και τους ανύπαρκτους έρωτες μας μέσα στα βιβλία.
Σκεφτόμαστε πώς θα ήταν να είχαμε μπροστά μας
όλους εκείνους που το έργο τους εκτιμούμε!

Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009

Αποκριάτικο

Κορμιά που κρύβουν στο σκοτάδι
τις ατέλειες του εαυτού τους
Τέλεια κρατιώνται δείτε!
Απ' τις πολύχρωμες γιρλάντες
Αγκαλιάζοντας την υποκρισία
σχεδόν ερωτικά
παριστάνουν τις ευτυχισμένες
απώλειες των συνειδήσεων τους.
Πολύχρωμες, φθηνά μεταμορφώνονται
σε αυτό που ονειρεύονται
κρυφά στις αγκαλιές των εραστών τους.
Σχεδόν ανέμελα χορεύουν
νομίζοντας πως κρύβουν
της πραγματικότητας το νεκρό φως.
Οι σερπαντίνες πλέκονται στα πόδια τους
μπερδεύοντας τα βήματα στον άχαρο χορό τους
Τι κάνω εγώ ανάμεσα σε τόσες μνήμες
λησμονημένες στιγμές του εαυτού μου;
Όσα δεν έζησα απλώνονται εύκολα μπροστά μου
για να με παρασύρουν στης ζωής
την υποχθόνια και προγραμματισμένη πορεία.
Το ποτό δεν είναι τίποτε άλλο
εκτός από μια παρηγοριά
για το άγνωστο που περιμένω να' ρθεί.
Μα δεν είναι παρήγορη η σκέψη
που έρχεται για να εκβιάσει τη μνήμη
με ζεστές φαντασιώσεις!
Εδώ τα αστέρια είναι φως ηλεκτρικό
που φωτίζει τα πρόσωπα
με μια αχνή άγνοια.
Σκούπισα τον ιδρώτα μου
με χέρι γεμάτο τύψεις και βρωμιά.
Κοιτάζω γύρω μου με το βλέμμα της περιφρόνησης
την ομίχλη από τον καπνό των τσιγάρων
που καλύπτει την όραση μου
από αυτό που θέλω να δω ξάστερα.
Όπως τα αστέρια τα υπέροχα και νεκρά
που μοιάζουν όμως τόσο ζωντανά!
Φθονώ τις ανέμελες εκφράσεις των προσώπων σας
κι ο δικός μου πεσιμισμός δεν υπερβαίνει τα όρια
μιας άθλιας προσδοκίας.
Γίνονται τα χέρια μου σκληρά
θαρρώ πως είναι έτοιμα να πνίξουν
κάθε λογής παράρτημα της αχρείας ζωής σας.
Τι κι αν πεθάνουν απ' τα χέρια μου;
Μάσκες που κρύβουν σκουλήκια σε έξαρση
σαν μιας καλοκαιρινής ημέρας.
Πόσο λάμπουν τα πλαστικά αυτά πρόσωπα
σαν ξεστομίζουν τραγούδια που υστερούν;