Το παρόν ιστολόγιο έχει ως σκοπό την προβολή της ποίησης, έχοντας για οδηγό την προσωπική μου αγάπη. Επίσης δημιουργήθηκε με την επιθυμία της ανταλλαγής απόψεων και την επικοινωνία ανθρώπων με κοινά πάθη και ανησυχίες. Η όλη ιδέα της δημιουργίας αυτού είναι να δοθεί βάρος ιδιαίτερα στον ελεύθερο στοχασμό.
Συνολική αποτίμηση της περασμένης εποχής Σαν ξημέρωσε η μέρα αυτή των ποιητών καταραμένη Και των μελαγχολικών αστών που κοιτάζουν τη βροχή μέσα από το τζάμι Φθινοπώριασε! Ο καιρός μας θέλει πλέον κουκουλωμένους κάτω από τα σκεπάσματα Μοναχικούς, να προσπαθούμε να απαλύνουμε τον πόνο που δημιουργεί η ίδια θέλησή μας να υπερβούμε τον κόσμο! Όχι από υπεροπτική μηδαμινότητα αλλά από αναγκαία πλέον επιθυμία να αντικρίσουμε τον Άνθρωπο σε όλο του το μεγαλείο! Σταματήστε να κοιτάτε μέσα από τα τζάμια λοιπόν! Σταματήστε να θέλετε συνεχώς να προστατεύεστε κάτω από ομπρέλες, σαν να είναι η βροχή της φύσης απειλή! Σταματήστε να κουκουλώνεστε, αδύναμοι, μίζεροι και ανύπαρκτοι κάτω από τα σκεπάσματά σας! Να δημιουργείτε μικρόκοσμους τους οποίους κανείς δεν πρόκειται να επισκεφτεί! Το γνωρίζετε πολύ καλά αυτό! Το επιδιώκετε μάλιστα, ώστε να κερδίζετε το δικαίωμα να στέκεστε μελαγχολικοί τα βράδια πίσω από τα τζάμια του άθλιου διαμερίσματος σας που ο σύγχρονος άνθρωπος ονόμασε σύγχρονη κατοικία! Το επιδιώκετε για να έχετε το δικαίωμα να παραπονιέστε και να γεμίζετε τον ούτως ή άλλως περιορισμένο σας χρόνο Δεν μου ταιριάζει ο μελαγχολικός Ήλιος και ο ψυχρός άνεμος Μονάχα τα πεσμένα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων που κείτονται πάνω στο χώμα Περιμένοντας τον βόρειο άνεμο να τα πάρει μαζί του!
όλα εκείνα που ποτέ δεν θα φτάσεις επενδύεις τα πάντα στο γέλιο Αδυνατείς να ανέβεις μόνος στα ψηλά βουνά εδώ κάτω φοβάσαι μήπως ξεγράψεις στίχους στο κίβδηλο ευαγγέλιο
Θέλω επιτέλους να μιλήσω με λέξεις που δεν θέλω εσύ να τις διαλέξεις Εξουσία με ακούς; Εγώ υπάρχω και για εσένα ενάντια πάντα γράφω Ο λόγος μου είναι ουσιώδης διαμαρτυρία η ποίηση των δρόμων η αφετηρία Η φωνή του λαού που ξέρει να ζει χωρίς την ανάγκη σας την πενιχρή Ξέρω ακριβώς ποια είναι τα πρέπει μου δεν είναι οι ανάγκες σας τα θέλω μου Μπορώ να ζήσω και χωρίς ουσία ανοησία όμως δεν δέχομαι για αξία Έχετε επηρεάσει τους πάντες γύρω μου δεν δέχομαι για πρώτους τους υπό μου Μπορεί να είμαι μόνος μα έχω φωνή πηγάζει από αυτή τη στιχουργική Που δεν έχει ανάγκη καθόλου το μέτρο μονάχα τη ρήμα για σύντροφο Βαρέθηκα να επαιτώ για ψίχουλα δεν είμαι εκείνος που ζει ύπουλα Θυσιάζοντας στον βωμό σας τα όνειρα μου ότι θέλετε τολμήστε το μπροστά μου Δεν με υπολογίζετε το ξέρω υποκριτές γιατί είστε πολλοί που δεν ζείτε με ενοχές Τις περιουσίες σας θαρρείτε για αξία τρέφετε εναντίον σας μια προσοδοφόρα βία Χαρείτε για τελευταία φορά την ουρά σας κάποια στιγμή όταν βρεθώ μπροστά σας Θα είναι αργά όμως για να ξεφύγετε από το λαό που θέλετε να αποφύγετε Με πράξεις ξεπεσμένες της νοοτροπίας σας έρχεται η σειρά μου να κρατήσω τα ηνία σας Άλογοι μπορεί να είναι οι μεροκαματιάρηδες εκβιαστές της χώρας οι Παγκόσμιοποιημένοι νοικάρηδες Κάποια στιγμή άξαφνα οι φτωχοί θα αφυπνιστούν και τις σκατόφατσες σας μαζικά θα απαρνηθούν Ελεύθερη έκφραση είναι η ανθρώπινη ανάγκη που δεν χρειάζεται των κριτικών σας τη φραγή Χρειάζομαι επιτέλους να φωνάξω απάτη στους τελευταίους τίτλους όμως ζητάω πυγμή Στην κρίση σας που συνεχώς βαθαίνει ο λαός είναι αυτός που όλα τα υπομένει Καλοπερασάκιδες, ξερόλες της πίπας σας ταιριάζει ένας βωμολόχος Αντύπας Δεν είμαι δάσκαλος κανενός το ξαναλέω απλώς ένας διαμαρτυρόμενος που πλέω Με ένα πλοίο που ναύλωσα μονάχος δεν παραιτούμαι ακόμα κι αν με σκίσει βράχος Ζω με όπλο μου την θαρραλέα επιμονή καταφέρνω πολλά και δεν θα γίνω μουνί Όπως εσείς που τόσο εύκολα ξεπέφτετε από τη βουλή ψηλά θέλω να σας δω να πέφτετε Στο κοντάρι της σημαίας μας που ψηλά κυματίζει πόρνη η σιωπή που το σώμα της λικνίζει Τα λεφτά σας δεν πρόκειται να πιάσουν τόπο Έχω για όπλο το beat μου και μόκο Κοιτάζω ψηλά όχι σαν ονειροπαρμένος το ξέρω πως σύντομα θα βρεθώ δικαιωμένος Απορώ που ήσυχοι κοιμάστε ακόμα! πρέπει επιτέλους να πέσετε σε κώμα Σε μια κλινική όπως αυτές που μας φτιάξατε με τα φακελάκια σας γιατροί μας ρημάξατε Χωρίς υγεία και με ανύπαρκτα σχολεία γνωρίζετε πως να δημιουργείτε άχρηστα πτυχία Ανθρώπους που ανθρώπινοι δεν είναι κυρίους με γραβάτες που ψεύτικοι είναι Όσο και αν μου κλέψατε χρόνο γνωρίζω ποιος είμαι και στον εαυτό μου θυμίζω Το παρελθόν για να έχω άλλοθι όταν σας αποτινάξω σαν έντομα και ύστερα τις έδρες σας να κάψω Το σύστημα σας μου είναι απεχθές όπως το χρέος σας που δεν με γεμίζει ενοχές Δεν το δημιούργησα εγώ, όμως ξέρω τους άλλους καίω εξίσου media και παπαγάλους! Όμως σε αυτό το σημείο πρέπει να τελειώσω βαρέθηκα να μιλάω, πρέπει να σας ανταμώσω! Ελεύθερη έκφραση είναι η ανθρώπινη ανάγκη που δεν χρειάζεται των κριτικών σας τη φραγή Χρειάζομαι επιτέλους να φωνάξω απάτη στους τελευταίους τίτλους όμως ζητάω πυγμή
Το να χάνεις την αίσθηση του χρόνου είναι η μοναδική πραγματική Ελευθερία! Οι περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται να χάσουν τη σιγουριά που τους παρέχει η βεβαιότητα της δήθεν υπαρκτής στιγμής! Επειδή γνωρίζουν μόνο πως υπάρχουν κρατώντας αγκαζέ, με σχεδόν ερωτικό τρόπο τον Χρόνο, ως μόνο στήριγμα στη ζωή τους! Οι άθλιοι! Αντιλαμβάνονται τον Χρόνο όπως τον δήθεν Έρωτα τους! Στήριγμα αντί για ευδαιμονία Σκλαβιά αντί για Ελευθερία Συμφέρον εξαιτίας ενός ακαθόριστου φόβου Δουλεία αντί για εθελοντική Εργασία! Ο φόβος είναι ο χειρότερος εχθρός της Ζωής! Και αγαπάμε τον Χρόνο εξαιτίας αυτού του παράλογου Φόβου! Μας καλοπιάνει με την νοσταλγία των περασμένων στιγμών Μας φοβίζει με τη σκέψη πως πέρασαν τα χρόνια και έγιναν μνήμες Μας σκλαβώνει με τη νοσταλγία της περασμένης νεότητας Και μας προδίδει με την επιβεβαίωση της Ανυπαρξίας Μας κοροϊδεύει με τεχνάσματα όπως μερικά καλά ταξίδια και εξερευνήσεις Διασκέδαση με τους ανθρώπους που αγαπάμε να είμαστε μαζί τους Καλοπέραση ξοδεύοντας χρήματα που μαζέψαμε με κόπο Γεμίζοντας γήπεδα, συναυλιακούς χώρους, κέντρα διασκέδασης Συμβιβασμένες κοινωνικές δομές, όπως ο Γάμος και οι Παρέες Και ύστερα από μερικές δεκαετίες Ανήμπορος να αλλάξεις το καθετί Απόλυτα συγκεντρωμένος στις υποχρεώσεις σου Να βλαστημάς που έγινε μεγάλος εχθρός ο Χρόνος! Ποτέ δεν ήταν φίλος σου! Ήταν μια ανόητη δικαιολογία για όσα συνεχώς ανέβαλες Όπως οι πραγματικά δικές σου επιθυμίες Που θεώρησες πως είναι τα Θέλω που σου επέβαλε με πρόφαση την μόνη σου πραγματικότητα Το κίβδηλο Εγώ σου! Μεγαλώνοντας μόνο αναγνωρίζεις όλα εκείνα που ο Χρόνος σου στέρησε Επειδή θέλησες να τον ακολουθήσεις! Γι' αυτό πρέπει να χάνεις την αίσθηση του Χρόνου! Όπως όταν διαβάζεις ένα καλό βιβλίο Γράφεις τις σκέψεις σου αυθόρμητα πάνω στο χαρτί Ζωγραφίζεις χωρίς να κοιτάζεις κάτι παρά μόνο με ότι βλέπει το μυαλό σου Ταξιδεύεις μόνος, απολαμβάνοντας το τοπίο γύρω σου Παίζεις μουσική Γράφεις ένα ποίημα Ή κάνεις Έρωτα! Οι στιγμές που ο χρόνος δεν γίνεται αντιληπτός είναι οι μοναδικές γεμάτες στιγμές της Ζωής σου!
Will you be my friend? There are so many reasons why you never should: I’m sometimes sullen, often shy, acutely sensitive, My fear erupts as anger, I find it hard to give, I talk about myself when I’m afraid And often spend a day without anything to say. But I will make you laugh And love you quite a bit And hold you when you’re sad. I cry a little almost every day Because I’m more caring than the strangers ever know, And, if at times, I show my tender side (The soft and warmer part I hide) I wonder, will you be my friend? A friend who far beyond the feebleness of any vow or tie Will touch the secret place where I am really I, To know the pain of lips that plead and eyes that weep, Who will not run away when you find me in the street Alone and lying mangled by my quota of defeats But will stop and stay-to tell me of another day When I was beautiful. Will you be my friend? There are so many reasons why you never should: Often I’m too serious, seldom predictably the same, Sometimes cold and distant, probably I’ll always change. I bluster and brag, seek attention like a child, I brood and pout, my anger can be wild, But I will make you laugh and love you quite a bit And be near you when you’re afraid. I shake a little almost every day Because I’m more frightened than the strangers ever know And if at times I show my trembling side (The anxious, fearful part I hide) I wonder, will you be my friend? A friend who, when I feel your closeness, feels me push away And stubbornly will stay to share what’s left on such a day, Who, when no one knows my name or calls me on the phone, When there’s no concern for me – what I have or haven’t done- And those I’ve helped and counted on have oh, so deftly, run, Who, when there’s nothing left but me, stripped of charm and Subtlety, will nonetheless remain. Will you be my friend? For no reason that I know, Except I want you so. Θα είμαστε φίλοι; Υπάρχουν τόσοι λόγοι
που δεν θα έπρεπε να το δεχτείς: Είναι φορές που είμαι σκυθρωπός, οξύτατα ευαίσθητος και ντροπαλός ακόμα. Ο φόβος μου ξεσπάει σαν θυμός, μου είναι τόσο δύσκολο να δώσω, μιλάω πολύ για εμένα όταν φοβάμαι, κι ίσως περάσει μέρα χωρίς να έχω τίποτα να πω. Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπάω και μέσα στη λύπη σου θα σ' έχω αγκαλιά. Κλαίω σχεδόν λιγάκι κάθε μέρα γιατί με νοιάζει πιότερο απ' όσο το φαντάζονται οι άλλοι. Κι αν μερικές φορές την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω (το πιο ζεστό και μαλακό κομμάτι που ‘χω) αναρωτιέμαι: Θα είμαστε φίλοι; Ένας φίλος, που πέρα απ' όρκους η δεσμούς τη μυστική γωνία μου θε ν' αγγίξει εκεί
που εγώ είμαι πράγματι εγώ,
τα χείλη που ικετεύουν να γνωρίζει, τον πόνο μες τα μάτια όταν θρηνώ. Που δεν θα φύγει σαν με δει στο δρόμο κομματιασμένο απ' του χαμού το μερτικό, μα θα σταθεί και ‘κει κοντά μου θε να μείνει, να μου μιλήσει για την ομορφιά που είχα κάποτε κι εγώ. Θα είμαστε φίλοι; Υπάρχουν τόσοι λόγοι που δεν θα έπρεπε ποτέ να το δεχτείς. Συχνά παραείμαι σοβαρός, ψυχρός, απομακρυσμένος. Ποτέ ο ίδιος ακριβώς, κι όλο μου φαίνεται θ' αλλάζω και θ' αλλάζω. Καυχιέμαι, κομπορρημονώ σαν το παιδί την προσοχή ζητάω, κατσούφης γίνομαι, έχω άγριο θυμό κι ώρες πολλές τη γκρίνια μου κρατάω. Μα θα σε κάνω να γελάς και θα σε αγαπώ και μες το φόβο σου θα στέκομαι κοντά σου. Τρέμω λιγάκι κάθε μέρα, γιατί φοβάμαι πιότερο απ' όσο φαντάζονται οι άλλοι. Κι αν μερικές φόρες την τρυφερή πλευρά μου αποκαλύψω (το αγχωμένο μου κομμάτι που όλο κρύβω) αναρωτιέμαι: Θα είμαστε φίλοι; Ένας φίλος,
που όταν σε φοβάμαι και σε σπρώχνω σε πείσμα της ασχήμιας μου, θα μείνεις να μοιραστείς ό,τι απόμεινε από μένα. Που όταν κάνεις δεν θα γνωρίζει τ' όνομά μου, σαν δε θα νοιάζεται κανένας πια για μένα, για όσα έκανα κι όσα δεν έχω κάνει κι όλοι που σε κείνους βασιζόμουν το βάλουν στα πόδια και μ' αφήσουν. Όταν δεν θα ‘χει μείνει τίποτα δικό μου, ούτε ακόμα αυτή η λεπτότητα κι οι χάρες, εσύ, παρόλα' αυτά, θα ‘σαι κοντά μου. Θα είμαστε φίλοι; Δεν έχω λόγο σοβαρό, απλά μονάχα στο ζήτω.
9χρονη μαθήτρια Τετάρτης Δημοτικού στο Ηράκλειο Κρήτης, απαντά γραπτώς στο ερώτημα «Πού βρίσκεται η ποίηση;»
Μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook, ο συγγραφέας Βαγγέλης Ραπτόπουλος ανάρτησε μία φωτογραφία ενός μαθητικού τετραδίου όπου σε αυτό μία 9χρονη μαθήτρια της Τετάρτης Δημοτικού σε σχολείο στο Ηράκλειο Κρήτης απαντά στο ερώτημα «Πού βρίσκεται η ποίηση;»
Αυτό συνέβη στα μαθήματα δημιουργικής γραφής που παραδίδει η Μαρία Δασκαλάκη στο Ηράκλειο. Δείτε εδώ και το προφιλ της Μαρίας Δασκαλάκη και άλλα παραδείγματα δημιουργικής γραφής μαθητών.
